นิทานธรรมะเรื่อง หมาหางด้วน

ต้นฉบับจากสำนักสวนโมกข์ โดย ท่านพุทธทาสภิกขุ
http://www.youtube.com/watch?v=4TuFcmFS46w

เรื่องเล่ามีอยู่ว่ามีหมาฝรั่งตัวหนึ่งมันฝักใฝ่แต่ในด้านวัตถุ ที่บ้านของมันก็เต็มไปด้วยวิทยุ โทรทัศน์ พัดลม ตู้เย็น และเครื่องอำนวยความสุขสารพัดอย่าง ที่สร้างขึ้นมาเพื่อบำเรอความสุขตนเอง
อยู่มาวันหนึ่งเจ้าหมาฝรั่งตัวนี้ก็นึกสนุกเอาเครื่องอำนวยความสะดวกสารพัดอย่างที่มันมีทั้งหมดมาเทินอยู่บนหัวของมันเล่น จนของเหล่านั้นพากันร่วงหล่นลงมาทับหางของมันขาด
ก็เปรียบหางของมันก็เหมือนกับศีลธรรม ด้วยความมัวเมาในวัตถุนี้เอง จึงได้ทำให้คนเราลืมศีลธรรมไปเหมือนหางที่ขาดไป

เมื่อหมาฝรั่งหางมันขาดแล้ว มันก็วิ่งตุปัดตุเป๋จากเมื่องฝรั่งไปยังเมืองไทย ปรากฏว่าหมาไทยวัยรุ่นจำนวนไม่น้อยที่ทึ่งพามากันมารุมล้อมดูเจ้าหมาฝรั่งหางขาด
เจ้าหมาฝรั่งก็ถือโอกาสโฆษณาชวนเชื่อเสียเลยว่า
"ท่านทั้งหลายเห็นไหมว่าข้าพเจ้าสง่างามกว่าพวกท่านใช่ไหม? ถ้าหากท่านอยากโก้เหมือนข้าพเจ้าละก็ ก็จงมาตัดหางของท่านเสียเถิด ไอ้หางนี่มันเป็นอุปสรรค ท่านมาดูเราสิเราตัดหางของเราทิ้งแล้ว เราถือว่าศาสนาและศีลธรรมไม่สำคัญ ที่เราไม่เจริญทุกวันก็เรามัวไปหลงยึดติดกับศาสนาและศีลธรรมอยู่"

พวกหมาไทยวัยรุ่นปัญญาอ่อนจำนวนมากก็พากันขานรับหลงเชื่อพากันตัดหางตัวเองทิ้งวิ่งตามก้นหมาฝรั่งไป
แต่มีอยู่เพียงสองสามตัวที่ไม่เชื่อไม่ยอมตัดหางของตนเอง เพราะมันคิดว่าในใจว่า
เรือที่ไม่มีหางเสือ เจดีย์ยอดด้วน และสุนัขหางขาด เป็นสิ่งอุบาทว์ เพราะมันจะอยู่ไม่รอดและเดินไม่ตรงทาง
ถ้าศาสนาและศีลธรรมไม่มีในตัวคนและระบบแล้วทั้งคนและระบบก็จะล้มเหลวเหมือนกับสิ่งของที่ไม่สมประกอบ

เหล่าหมาวัยรุ่นที่ไม่ตัดหางและหมาผู้ใหญ่จำนวนหนึ่งก็มานั่งประชุมคุยกันเคร่งเครียดในสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะคิดว่าจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ
แล้วข่าวร้ายต่างๆก็มีออกมาตามหน้าหนังสือพิมพ์เรื่อยๆ
ไม่ว่าจะข่าวนักเรียนหมาฉุดนักเรียนหมาไปข่มขืน หมาหนุ่มหมาสาวไปมั่วสุมทางเพศติดเหล้าติดยาเสพติด นักเรียนหมายกพวกตีกัน
การศึกษาก็ล้มเหลว ให้ความสำคัญด้านวิชาการกับกีฬาเน้นเอาแข่งขันชนะคะคานกันเป็นหลักมากกว่าน้ำใจนักกีฬาและการแบ่งปันความรู้
หมาหนุ่มสาวชิงสุขก่อนห่าม พอหมาสาวท้องก็ทำแท้งไม่ก็เอาลูกหมาเกิดใหม่ไปทิ้งตามกองขยะ
ลูกหมารุ่นใหม่ก็ถูกเลี้ยงด้วยโทรทัศน์ที่เต็มไปด้วยรายการจอมมอมเมา ทำให้เด็กดื้อก้าวร้าวสอนยากใจแตก
แถมหมารุ่นใหม่นี้ยังเอาแต่สนใจแต่แฟชั่น ดนตรี ดารานักร้อง ความบันเทิงไร้ประโยชน์ทั้งหลายเป็นหลัก
นี่เป็นผลของระบบการศึกษาที่ไม่สมบูรณ์ที่เน้นวิชาความรู้ที่เห็นแก่ตัวมากกว่าการสอนให้เด็กเป็นคนดีมีศีลธรรม
เรียนแล้วแทนที่จะดีกลับรู้มากเก่งมากแต่ยิ่งโกงยิ่งเอาแต่ประโยชน์กอบโกยใส่ตัวเป็นที่ตั้ง

เมื่อหมาผู้ใหญ่ในบ้านเมืองเห็นเป็นเช่นนี้แล้วก็ตั้งขบวนการหมาพัฒนา พากันเอาหางกลับมาต่อคืนให้หมาวัยรุ่นเหมือนเดิม
แต่ปรากฎว่ามีหมาตาลายตัวหนึ่งดันคว้าเอาหางลิงไปต่อกับหมา เรื่องก็เลยยุ่งใหญ่กลายเป็นครึ่งหมาครึ่งลิง
เปรียบเหมือนคนมือถือสากปากถือศีล ปากว่าตาขยิบ เพราะเอาแต่ท่องธรรมะแต่ไม่เข้าใจแต่ไม่เคยประพฤติปฏิบัติจริง ซึ่งธรรมะใดๆก็ไร้ค่าถ้าไม่ทำ

หลังจากแก้ปัญหาต่อหางกลับคืนให้เรียบร้อยดีแล้ว หมาวัยรุ่นทั้งหลายก็เดินเป็นแถวระเบียบเรียบร้อยไม่ระเกะระกะไม่ชนกันวุ่นวายอีกต่อไป
ก็เปรียบเช่นถ้าหากเอาศีลธรรมและศาสนามาต่อไว้กับคนเราแล้ว ก็เหมือนกับเรือที่มีหางเสือมันก็วิ่งไม่ชนกันเองหรือชนฝั่ง เหมือนเจดีย์ที่มีทั้งยอดและฐานก็จะแลดูสวยงาม
เมื่อคนเรามีความรู้ดีและมีความประพฤติดี ความร่มเย็นเป็นสุขก็จะเกิดขึ้นในสังคมนั้นเอง

นิทานเรื่อง เสือโคร่ง กับ แมลงสาบ

            ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งเดิมทีแล้วสัตว์ป่านานาชนิดต่างอาศัยและหากินอยู่ในป่าอย่างสงบสุขมานาน แต่เมื่อพวกมนุษย์เริ่มขยายพื้นที่ทำกินของหมู่บ้านตนรุกล้ำเข้าใกล้เขตชายป่ามากขึ้นๆ เหล่าสัตว์ป่าบางตัวเลือกที่จะหลีกเลี่ยงมนุษย์หลบเข้าไปในป่าลึก กระทั้งมีพวกมนุษย์ที่มักง่ายก็เริ่มเอาสิ่งปฏิกูลต่างมาทิ้งเป็นขยะในชายป่าแห่งนั้นจนมีสัตว์ชนิดใหม่เข้ามาอาศัยอยู่ในป่าอีกพวกคือ แมลงสาบ

            ตอนแรกพวกแมลงสาบก็อาศัยอยู่แต่เฉพาะกองขยะกองเล็กๆเท่านั้น แต่เมื่อพวกมนุษย์มักง่ายทิ้งขยะกันมากขึ้นๆ จำนวนประชากรแมลงสาบก็ขยายตัวมากขึ้นตามกองขยะที่โตขึ้น พวกแมลงสาบก็เริ่มรุกล้ำเข้าไปในป่าใหญ่อย่างเสรีร่าเริงใจ นั่นทำให้เสือโคร่งตัวหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่ในป่านี้มานานรู้สึกไม่พอใจเหล่าแมลงสาบเป็นอันมาก วันหนึ่งมีพวกแมลงสาบหลายตัวเดินมาหาเจ้าเสือโคร่งและชวนคุยว่า

            “นี่ๆเจ้าเสือโคร่ง เจ้ามาทำอะไรอยู่ในถิ่นของพวกเรารึ?”

            “ข้ามาหาอาหารของข้า” เสือโคร่งตอบแมลงสาบตัวที่ถามอย่างรำคาญ “อีกอย่างป่าแห่งนี้เป็นของพวกเจ้าตั้งแต่เมื่อไร!?”

            “แล้วเจ้าหาอาหารได้หรือยัง?” ลูกแมลงสาบถาม

            “ไม่ได้เลย เนื้ออย่างพวกกวางได้ย้ายเข้าป่าลึกกว่านี้ไปแล้ว”

            “น่าสงสารจริงๆ” พวกแมลงสาบพูดจาเยาะเย้ยเสือโคร่ง “ถ้าเจ้าหิวเจ้าจะมาหากินบนกองขยะบ้านของพวกข้าก็ได้นะ”

            “ฮึ! อดอย่างเยี่ยงเสือไม่ขอเหยื่อใครเคี้ยวกิน! ข้าไม่ลดตัวกินของสกปรกอย่างพวกเจ้าหรอก!”

            “เจ้าเสือโคร่งเอ๋ย เจ้านี่โง่เสียจริงๆ สกปรกอะไรกัน ถือศักดิ์ศรี ถือยศถืออย่าง ก็มีแต่จะอดตายเท่านั้น” เสือโคร่งเบื่อที่จะพูดจากับพวกสัตว์ชั้นต่ำอย่างพวกแมลงสาบจึงเดินหนีเข้าป่าลึกไป

            เมื่อจำนวนประชากรแมลงสาบเริ่มเยอะขึ้นเกินกว่าที่จะใช้กองขยะเป็นที่อยู่ได้ พวกแมลงสาบทั้งหลายก็รวมตัวกันคิดการใหญ่ที่จะยึดครองป่าแห่งนี้เป็นของพวกตนเพราะถือว่าพวกตนมีจำนวนประชากรเยอะที่สุดในป่าแห่งนี้ แล้วพวกแมลงสาบก็กรู่กันเข้ายึดครองป่าเป็นของพวกตนสร้างความเดือดร้อนให้เหล่าสัตว์ป่าที่อยู่มาแต่เดิมเป็นอันมาก จนทุกตัวต้องมาร่วมประชุมกันเป็นการด่วนในป่าลึก

            “พวกแมลงสาบมันยึดทุกอย่างในป่านี้เป็นของพวกมัน ไม่ว่าจะต้นไม้ ทุ่งหญ้า ลำธาร เราจะทำอย่างไรดี?” พวกสัตว์ป่านานาชนิด อาทิเช่น ลิง ค่าง บ่าง ชะนี หมูป่า เก้ง กวาง หมาป่า หมาจิ้งจอก และนกเงือก ต่างพูดคุยถึงความเดือดร้อนจากพวกแมลงสาบอย่างตื่นตระหนก จนในที่สุดเสือโคร่งผู้ซึ่งมีปัญญามากที่สุดก็ออกความเห็นว่า

            “ข้ามีวิธีหนึ่งที่คิดว่าน่าจะไล่พวกแมลงสาบออกไปจากป่าของเราได้ พวกท่านจะเห็นว่าอย่างไร” ถึงตอนนี้เหล่าสัตว์ป่าไม่สนอีกต่อไปแล้วว่าจะต้องใช้วิธีใดในการกำจัดพวกแมลงสาบออกไปจากป่านี้ จึงสนับสนุนแผนของเสือโคร่งเต็มที่

            เสือโคร่งแอบเข้าไปในหมู่บ้านของมนุษย์ตอนกลางดึกขโมยเอาน้ำมันก๊าดและคบไฟมา จากนั้นก็ให้เหล่าสัตว์ป่าบุกเข้าไปที่กองขยะที่เป็นที่อยู่ของพวกแมลงสาบ ราดน้ำมันก๊าดและโยนคบเพลิงเผากองขยะ เปลวไฟลุกไหม้เป็นกองเพลิงเผาผลาญกองขยะและเหล่าแมลงสาบตายจนหมดสิ้น...แต่ทว่าไฟนั้นก็ได้ลุกลามไปอย่างรวดเร็วเผาผลาญป่าทั้งหมดจนไม่สามารถหยุดยั้งได้เช่นกัน มีสัตว์ป่าหลายตัวที่หนีไฟป่าที่พวกตนสร้างขึ้นไม่ทันถูกไฟคลอกตายไปหลายตัว เสือโคร่งกับสัตว์ป่าบางตัวที่หนีรอดมาได้แต่มองดูป่าอันเป็นบ้านของพวกตนมอดไหม้เป็นตอตะโกส่งควันดำลอยปกคลุมทั่วท้องฟ้าจนถึงยามสว่าง

            “แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ?...” เก้งตัวหนึ่งเอ่ยถาม แต่เจ้าเสือโคร่งตัวต้นคิดแผนการกลับนิ่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ!