อยู่กลางดินกินกลางทรายทั้งน้อยใหญ่
เอาป่าเขาลำเนาไพรต่างเคหา
ดวงเดือนเด่เช่นดวงชวาลา
เมฆม่านฟ้าเปรียบเป็นเช่นเพดาน
เมื่อหนาวเหน็บคราวใดให้หนาวเหน็บ
หนาวเจ็บปวดไปในสังขาร
เมื่อรุ่มร้อนร้อนรุ่มสุมดวงมาน
ดังไฟผลาญดวงจิตต์แทบพินท์พัง
เสียงหรีดหริ่งเรไรในไพรพฤกษ์
อึกทึกซ้องแซ่เสียงแตรสังข์
อ้อมกอดดินถวิลไว้ไม่จีรัง
ขุดหลุมฝังกายไว้ใช้หลับนอน
ณ ราตรีครั้งหนึ่งซึ่งมืดมิด
ถูกศัตรูจู่ประชิดจิตขื่นขม
เสียงปืนดังปร้างเปรี้ยงเสียงระงม
ร่างเราล้มถมทับลงดิน
กระสุนผ่านตรงกลางหว่างทรวงอก
โลหิตตกปฐพีชีวีสิ้น
เหลือวิญญาณพวกเราเฝ้าแผ่นดิน
ถึงชื่อสิ้นชาติยังยั่งยืนนาน
